Υποβοηθούμενο τέλος

Γράφει η Τασούλα Καραϊσκάκη

Δεν υπάρχει μία μονοδιάσταση σιδηροπαγής απάντηση στο ερώτημα: τι κάνουμε όταν απομένει μόνο μια λεπτότατη κλωστή φθίνουσας ζωής, που αργεί βασανιστικά να κοπεί; Επισπεύδουμε το ανεπανόρθωτο πέρασμα προς τον μεγάλο άγνωστο; Σε πρόσφατο συνέδριο εντατικής ιατρικής στη Θεσσαλονίκη, ειπώθηκαν πολλά για την αβεβαιότητα, το άγχος των εντατικολόγων μπρος το δίλημμα της παράτασης της ζωής ή του θανάτου τού χωρίς ελπίδα επιβίωσης βαρέως πάσχοντα. Συνήθως έχουν δύο επιλογές: να μη κλιμακώσουν την περαιτέρω βοήθεια προς τον ασθενή, ή να αποσύρουν την τρέχουσα υποστήριξη. Το 91% των γιατρών απάντησε σε έρευνα ότι η μη περαιτέρω κλιμάκωση της θεραπείας είναι ηθικά περισσότερο αποδεκτή, ενώ το 62% βεβαίωσε ότι η απόσυρση της αγωγής πραγματοποιείται σπάνια ή ποτέ. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ενάντια στη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι η ιατρική έχει ως απώτερο στόχο τη διατήρηση της ζωής. Σε κάθε περίπτωση, οι γιατροί νιώθουν νομικά ακάλυπτοι και η όποια απόφαση συνήθως δεν καταγράφεται στον φάκελο του ασθενούς.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ.